رابطه بین ایزو ۲۲۰۰۰ و ایمنی مصرف‌کنندگان بسیار مستقیم، حیاتی و بنیادین است؛ چرا که هدف اصلی از تدوین و اجرای استاندارد ایزو ۲۲۰۰۰، اطمینان از تولید مواد غذایی ایمن برای مصرف‌کننده نهایی است.
در ادامه، این رابطه را به‌صورت شفاف بررسی می‌کنیم:
—
۱. تعریف ایزو ۲۲۰۰۰
ایزو ۲۲۰۰۰ یک استاندارد بین‌المللی برای سیستم مدیریت ایمنی مواد غذایی است که به سازمان‌ها کمک می‌کند:
مخاطرات ایمنی غذا را شناسایی و کنترل کنند
زنجیره تأمین ایمن ایجاد کنند
به الزامات قانونی و مشتری پاسخ دهند
—
۲. تمرکز ایزو ۲۲۰۰۰ بر پیشگیری از مخاطرات برای مصرف‌کننده
این استاندارد الزام می‌کند که سازمان‌ها:
خطرات بیولوژیکی، شیمیایی و فیزیکی (مثل سالمونلا، فلزات سنگین، شیشه و پلاستیک) را شناسایی کنند
با ابزارهایی مثل HACCP، PRP و oPRP این خطرات را پیش از رسیدن به مصرف‌کننده کنترل کنند
—
۳. ردیابی و بازیابی محصول برای محافظت از مصرف‌کننده
ایزو ۲۲۰۰۰ الزام می‌کند که محصولات غذایی:
قابل ردیابی باشند (traceability)
در صورت کشف خطر، به‌سرعت بازگردانی (recall) شوند این فرآیند از ورود محصولات آلوده یا مشکوک به بازار و مصرف افراد جلوگیری می‌کند.
—
۴. الزام به رعایت قوانین ایمنی غذا
یکی از محورهای ایزو ۲۲۰۰۰، رعایت قوانین بهداشتی و ایمنی غذایی ملی و بین‌المللی است که مستقیماً به حقوق مصرف‌کننده مربوط می‌شود، مانند:
محدودیت‌های باقیمانده سموم
برچسب‌گذاری صحیح ترکیبات و آلرژن‌ها
شرایط نگهداری و تاریخ انقضا
—
۵. آگاه‌سازی و آموزش کارکنان برای محافظت از سلامت مردم
با اجرای ایزو ۲۲۰۰۰، کارکنان سازمان آموزش می‌بینند تا از رفتارها و اشتباهاتی که ممکن است منجر به آلودگی محصول و آسیب به مصرف‌کننده شود، پرهیز کنند.
—
۶. ایجاد فرهنگ مسئولیت‌پذیری در برابر سلامت مصرف‌کننده
اجرای ایزو ۲۲۰۰۰، سازمان را به سمت فرهنگی سوق می‌دهد که در آن:
اولویت اصلی، سلامت مردم است
هرگونه انحراف از ایمنی باید شناسایی، گزارش و اصلاح شود
—
نتیجه نهایی:
ایزو ۲۲۰۰۰ ابزاری سیستماتیک و مستند است که به تولیدکننده کمک می‌کند تا:
مواد غذایی ایمن، با کیفیت و قابل اعتماد تولید کند
در نهایت از سلامت و حقوق مصرف‌کننده حفاظت کند
بدون دیدگاه