استاندارد ایزو ۲۲۰۰۰ یکی از مهم‌ترین استانداردهای سیستم مدیریت ایمنی مواد غذایی است. نسخه جدید این استاندارد در سال ۲۰۱۸ منتشر شد و جایگزین نسخه قبلی یعنی ISO 22000:2005 گردید. در ادامه، تفاوت‌های اصلی این دو نسخه به صورت متنی بیان می‌شود:
—
۱. ساختار استاندارد (High-Level Structure)
۲۰۰۵: ساختار سنتی داشت و با دیگر استانداردهای مدیریت مانند ISO 9001 هم‌راستا نبود.
۲۰۱۸: از ساختار سطح بالا (HLS) تبعیت می‌کند که آن را با سایر استانداردهای ISO مانند ISO 9001:2015 هماهنگ می‌سازد. این باعث یکپارچگی آسان‌تر در سیستم‌های مدیریت می‌شود.
—
۲. مدیریت ریسک
۲۰۰۵: تمرکز اصلی بر خطرات ایمنی غذا بود.
۲۰۱۸: علاوه بر خطرات ایمنی غذا، ریسک‌های سازمانی نیز در نظر گرفته شده است (مدیریت ریسک در سطح کسب‌وکار)، که به رویکردی جامع‌تر نسبت به ریسک‌ها منجر می‌شود.
—
۳. تفکر مبتنی بر ریسک
۲۰۰۵: چنین مفهومی به‌طور صریح وجود نداشت.
۲۰۱۸: مفاهیم “تفکر مبتنی بر ریسک” و “فرصت‌ها” به‌عنوان بخش مهمی از الزامات مطرح شده‌اند.
—
۴. درک نیازها و انتظارات ذی‌نفعان
۲۰۰۵: تمرکز بر الزامات قانونی و مشتریان بود.
۲۰۱۸: سازمان باید نیازها و انتظارات کلیه طرف‌های ذی‌نفع (مانند تامین‌کنندگان، مراجع نظارتی، مشتریان و حتی کارکنان) را درک و مدیریت کند.
—
۵. زمینه سازمان
۲۰۰۵: چنین مفهومی وجود نداشت.
۲۰۱۸: سازمان باید “زمینه داخلی و خارجی” خود را تحلیل کند تا سیستم مدیریت ایمنی غذا را بر اساس آن طراحی نماید.
—
۶. به‌روزرسانی اصطلاحات و تعاریف
برخی اصطلاحات و تعاریف در نسخه ۲۰۱۸ به‌روز شده‌اند تا با استانداردهای بین‌المللی و علمی هماهنگ‌تر باشند.
—
۷. کنترل عملیات و PRPها
۲۰۰۵: الزاماتی در مورد برنامه‌های پیش‌نیاز (PRPs) وجود داشت.
۲۰۱۸: ساختار واضح‌تری برای تمایز بین PRPs، OPRPs (برنامه‌های پیش‌نیاز عملیاتی) و نقاط کنترل بحرانی (CCPs) ارائه شده است.
بدون دیدگاه